Çoğu zaman kendimizi esir eder insan; bir başkasına olan, bir olaya olan, bir yere olan, en önemlisi de, bir fikre olan küslüğüne... Birine kızmak, bir yerden nefret etmek, bir fikirden kaçmak... Geçenlerde bir köşe yazarının notunda okumuştum. Diyordu ki: 'Barışmak, hürriyettir!' Ölümle, mezar taşıyla ilgiliydi bu notu... Diyordu ki:
"Umurumda değil 'Bahçesinin ortasında, kapısı önünde mezar taşı dikili tek manyak' olmakla gurur duydum her zaman. Barışmak, hürriyettir!.." (m.erkul)
Neden kendimizi mahkum edelim ki belki bir ömür boyu içinde kalacağımız zindanlara... Neden rahat bir nefes almak varken göğsümüzde sıkışıp kalan kasvetlerle yaşayalım?.. Hayatta affetmem! dediğimiz bir insanı affettiğin dakika; ne kadar rahatlayacağın, ve artık o insanla hiçbir 'bağın' kalmayacağını biliyor musun? Çünkü ona kızgın kalmak; seni ona bağlayan, seni kasvetlere bağlayan en büyük 'bağ' değil mi zaten? Bağlarından kurtulman için... Onu ve kendini özgür bırakabilmen için... Onu affederek; kendinle barışmak için... Bağışla gitsin. Barış gitsin... :)
En büyük küslüklerden biri ölümle mi? Neden kaçmaya çalıştık ki bunca zaman ölümden? Kaçan kovalanır aslında unutmamak lazım. Kaçtığımız için mi ölüyoruz her birimiz? Hayır kaçtığımız için ölmüyoruz. kaçsak da kaçmasak da eninde sonunda öleceğiz. Ölümden kaçış olmadığına göre; 'ölüm' fikrinden kaçış niye? Mezarlardan korkmak niye? Halbuki herkesçe malumdur; ölülerden bir zarar gelmeyeceği, bilakis yaşayanlardan korkmak lazım olduğu.
Babamla bir gün mezarlığa gitmiştik. Dedesinin mezarının üzerine oturup okşamaya başladı toprağını... 'Baba, dedim. Napıyorsun?' 'Sana ne! dedi. Dedem o benim. Kucağına oturuyorum.' demişti... O zaman bütün mezarlarla barışmıştım... :)
Küslük kiminle, neyle olursa olsun; insanın elini kolunu değil ama, 'zihnini' çepeçevre bağlayan kalın bir halattır. Özgür olmak istemiyor muyuz her konuda? Tamam işte, en temel özgürlük zihinde başlar.
Kendini özgür bırak... :)
Celal Temür
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
söylü-yorum