Üsküdar-Harem minibüsüne ellerimde bavulum, laptopumum ve tabii ki kol çantamla beraber can hıraş biniyorum. Minibüs çok kalabalık değil ben de son kalan boş yer olan amca yanı pencere kenarına geçip yerleşiyorum. Hava sıcak ve toplu taşıma araçlarının içi bu gibi durumlarda bunaltıcı oluyor. Ne gibi durumlar? Trafiğin olması gibi durumlar. Önündeki koltukta, yine cam kenarına oturmuş ve arkadan görebildiğim kadarıyla dip boyası henüz gelmemiş 35-37 yaşlarında sarışın kıvırcık saçlı bir kadın oturuyor. Onun avantajı pencerenin onun yanından açılabiliyor olması…
Sıcaklıyoruz, herkes sıcaklıyor. Önde oturan hanımefendiyi arkadan dürtüp: ‘Camı açar mısınız?’ diye sormak istiyorum fakat çekiniyorum. Çünkü böylelerinin kutudan ne çıkaracağı pek belli olmuyor. Sürpriz yumurta gibi bunlar. Kocasıyla kavga edip çıktıysa, sabahleyin ütü yaparken en sevdiği bluzunu yaktıysa ya da ne bileyim oğlu bilgisayarının üzerine kustuysa falan, acayip agresif oluyorlar.
Sıcaklık dayanılmaz oluyor. Nabzım yükseliyor zira hanımefendiye camı biraz açması için ricada bulunacağım. En fazla ne yapabilir diye düşünüyorum. ‘AAaaaaaa!’ diye bir çıkış yaparak beni ya da minibüsteki herkesi kalaylayabilir. Ama olsun. Yumuşak bir tavır göstermesi ihtimali de var. Böylesi bir durumda da pencerenin açılması ve ferahlamak var. Hasret olunan sonuç. Kızgın kumlardan serin sulara atlamak gibi.
Cesaretimi topluyorum. Derin nefesler alıyorum. ‘Güp güp! Güp güp!’ Kalbim ritmik bir şekilde telaş yapıyor: ‘Failatün failatün failatün feilün!’ Hanımefendinin omzuna arkadan hafifçe dokunup nazik bir ses tonuyla rica ediyorum:
‘Öhöm. Öhm. Iıııı şey, acaba camı biraz açabilir misiniz?
Tam o an zaman duruyor! Ses kesiliyor! Mef’ulü? Mefailü? Bir damla ter sırtımdan süzülüyor. Ve eyyvaaaah! Zaten cam bir ‘pındik’ açıkmış!
Sarışın hanımefendi, camın 1 cm açık kısmını fark etmeme gafletime katlanamayarak ve tahminlerle doğru orantılı bir şekilde huysuzlanıp: ‘Cam zaten açık ayol! Daha fazlasını da açamam aaa!’ diyerek beni paylayıp önüne dönüyor. Evet. Top direkten dönüyor. Cam, sarışın ablamızın tekelinde besbelli. En azından ineceği durağa kadar... Herkes melül mahzun birbirine bakıyor. Ve ‘İyi iş çıkardın’ ‘En azından cesaret ettin!’ der gibi teselli edici bakışları üzerimde hissediyorum. Mendilimi çıkarıp, kendime yelpaze yapıyorum.
‘Harem’de inecek kalmasın!’
r.su
:)
