O çocuk ki, kıvır kıvır ipeksi saçları vardır. Kucağına alır saatlerce seversin de doyamazsın. Ayrı bir sevimlilik katar bukle bukle yüzüne dökülen saçlar... Öpersin, koklarsın, okşarsın. Ayrı bi mutluluktur o saçlar, insanın içine yayılan gökkuşakları gibidir.
Sonra bir gün! Dehşete kapılarak! Yavrucağın güzelim saçlarını berberde bıraktıklarına şahit olursun. Neden berber, neden?Misket başlı bi oğlan çocuğu olmuştur artık.
Hatur hutur ses çıkar sevince kafasını... Bi yere vuracak olsa, masumun alnından yarılması an meselesi olur falan, off..
Neden, neden uleyn? Böylesine acımasızlığı kendi evladına yapar mı insan?
-Ama çocuk çok terliyor abisiii. Yaz da geldi. Saçları hep böyle gözüne giriyordu. Rahat etsin istedik. Hem zaten biz kestirmedik. Bi gün dedesi aldı gezdirmeye gitti, döndüklerinde... böyleydi. Eh olsun yine uzar...
Ana fikir: Uzamaz o saç. Çocuğun boyu uzar, eli kolu uzar da, o saçlar aynı şekliyle uzamaz, benden söylemesi.
Dede fikir: Dedeler sevmili oldukları kadar, tehlikelidirler de...
r. su
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
söylü-yorum